Rozdział 3

W najlepsze spałam sobie, gdy nagle mój sen został przerwany. Niechętnie wstałam i usłyszałam dzwonek od komórki. Odebrałam.

-Cześć Ally-powiedziała Trish

-No cześć-odpowiedziałam

-Ally, o której mamy po ciebie przyjść?

-W sumie nie wiem, a która jest godzina?

-9, a co?

-Co!?-krzyknęłam-Przyjdźcie gdzieś tak za godzinę.

-Ok-rozłączyła się

Po rozmowie podeszłam do szafy i ubrałam się. Potem poszłam do łazienki, umyłam włosy, umalowałam się i zeszłam na dół. Na stole ujrzałam kartkę od taty. ''Ally, w związku z tym, że idziesz dziś do szpitala z przyjaciółmi masz dziś wolne, w lodówce masz kanapki.'' Ucieszyłam się z tego, chociaż przypomniałam sobie, że miałam się go dziś spytać, czemu wczoraj podczas rozmowy telefonicznej, był taki hm zdenerwowany, szczęśliwy? Nie wiem jak to określić. Kiedy go spotkam to go o to spytam. Po zjedzeniu śniadania usłyszałam dzwonek od drzwi. Otworzyłam je i zobaczyłam Deza i Trish. Przywitałam się z nimi i ruszyliśmy do szpitala. Austin nie wiedział, że do niego idziemy, więc będzie miał niespodziankę. Po drodze rozmawialiśmy, a tematy nam się nie kończyły. W końcu doszliśmy do szpitala i powoli szliśmy do sali nr 2. Weszliśmy do niej. Ujrzeliśmy tam blondyna, który leżał na łóżku, brzuch miał zabandażowany i z kimś rozmawiał przez telefon. Gdy nas zobaczył rozłączył się. Uważnie mi się przyjrzał. Moi przyjaciele się z nim przywitali i usiedliśmy na krzesłach. Zapadła cisza. Przerwałam ją.

-Słuchaj, chciałam ci podziękować za to, że  mnie wtedy uratowałeś. To był odważny czyn. A w ogóle jestem Allyson Dawson, ale wszyscy mówią mi Ally-powiedziałam

-Nie ma za co, każdy by tak postąpił, Jestem Austin Moon-odpowiedział

-Austin Monika Moon-powiedział Dez

-Dez, nie wszyscy muszą o tym wiedzieć!- krzyknął blondyn

Uśmiechnęłam się. Okazało się, że Austin zostanie wypisany, gdzieś tak za tydzień lub szybciej. Porozmawialiśmy chwilę i okazało się, że oboje lubimy muzykę. Pożegnaliśmy się z nim i oboje ruszyliśmy do swych domów. Gdy doszłam do mojego okazało się, że jest 22. Szybko poszłam zjeść kolację, przywitałam się z tatą i znów zapomniałam go zapytać o tą rozmowę. Jutro to zrobię. Po kolacji poszłam na górę. Przebrałam się, położyłam się do łóżka i szybko zasnęłam.

Witajcie. Przepraszam za to, że rozdział pojawił się trochę póżniej, ale na swą obronę powiem, że w domu robiliśmy kompot, a potem umyłam włosy. W nagrodę rozdział jest odrobinkę dłuższy.