Rozdział 122

Wpatrywałam się w nich z otwartymi z wrażenia ustami, pewnie głupio to wyglądało, ale nie mogłam się powstrzymać. W ostatnim czasie za dużo rzeczy miało miejsce, najpierw porwanie, ucieczka i teraz jeszcze to.
-Ale o co chodzi?- zdołałam w końcu to z siebie wydusić
-Nie ma czasu na gadanie, opowiem ci po drodze, a teraz chodź z nami- rzekła kobieta do mnie i ubrała kurtkę
Położyłam dłoń na swoim barku i pod palcami poczułam coś miękkiego. No tak, nadal miałam na sobie bluzę Austina, a biedak błąka się teraz po lesie w samym podkoszulku. Wciągnęłam powietrze nosem, bluza nadal pachniała blondynem.
Jessie została w środku, a my w trójkę wybraliśmy się na zewnątrz.
Deszcz lał niemiłosiernie i widoczność gwałtownie zmalała. W oddali nadal było słychać wycie, które niosło się echem po całym lesie.
-W grupie nic nam nie grozi- mruknęła blondynka- Ale Austin nie jest w tej komfortowej sytuacji
-A skąd w ogóle go znacie?- zapytałam w końcu
-Cii- szepnął chłopiec- Słychać jakiś szelest, chyba pochodzi z tych krzaków- wskazał dłonią na roślinę
I w istocie, coś z nich wyszło, ale to nie był mój ukochany, ale mały i przestraszony zając.
Westchnęłam głośno.
-Może opowiesz jak to się stało, że Austin chodzi sam po lesie?- zagadnęła kobieta
 -Cóż, my...eee- zająknęłam się- Chodziliśmy po lesie, pokłóciliśmy się i rozdzieliliśmy
-Tylko tyle? A jak znaleźliście się tak daleko od domu? Bo chyba nie jesteście stąd?
-Za dużo pytań- odparłam, bo nie chciałam wygadać zbyt dużo- Poszukajmy chłopaka, może jest gdzieś w pobliżu?
Niestety, pomimo moich nadziei nie znaleźliśmy go, natomiast po kilku godzinach musieliśmy już wracać, bo zmęczenie nie pozwalało nam normalnie funkcjonować.
Weszliśmy pełni rozczarowania do chatki i kiedy zamknęły się za nami drzwi przeprosiłam gospodarzy i poszłam się położyć obok Jessie.
Ściągnęłam z siebie bluzę i wtuliłam się w nią wyobrażając sobie, że tulę się do Austina.
O Boże, ale mi go wtedy brakowało. Chciałam się do niego przytulić, przeprosić i mieć nadzieję by dalej było tak jak dawniej.
Wrócilibyśmy do Miami i nigdy, ale to przenigdy się już nie rozstawali. Bo, szczerze mówiąc, dotychczasowe rozstania jakie między nami były, były z mojej winy. Rozdzieliliśmy się wcześniej tylko raz w Los Angeles i dziś. Nawet nie wiecie ile bym dała za to, żeby cofnąć czasu, ale jest to niewykonalne. Będę natomiast szukać go, nawet do śmierci, bo jakaś mała iskierka zawsze we mnie będzie.
Skończywszy myśleć spojrzałam na moją siostrę, ale słodko wyglądała kiedy spała. Ja także niewiele myśląc poszłam w jej ślady.
Ale przedtem jeszcze zanuciłam piosenkę napisaną przez mojego blondaska:
Myślę o tobie każdego ranka, gdy otwieram oczy,
Myślę o tobie każdego wieczoru, gdy gaszę światło,
Myślę o tobie w każdej chwili, każdego dnia mojego życia,
Jesteś cały czas w moich myślach.


 Rozdział jest nijaki, ale jest. Proszę, byście pozostawili po sobie ślad w postaci komentarza, nawet krótki się liczy! To naprawdę ważne!